Treść główna

A A wersja kontrastowa wersja normalna

DA CAPO AL FINE

zdjęcie za spektaklu DA CAPO AL FINE - 3 mężczyzn gra na instrumentach (trąbka, gitara basowa, perkusja zbudowana z rur plastikowych). Po prawej na ziemi siedzi dziewczyna ubrana w zieloną sukienkę. Opiera się o koła samochodowe leżące na ziemi i spogląda na lewo w stronę muzyków.

Fernando Arrabal DA CAPO AL FINE
na podstawie „Cmentarzyska samochodów”*
Tłumaczenie - Jerzy Zagórski

Spektakl „Da Capo al Fine” (wcześniej grany pod tytułem „Raz – dwa – raz”) powstał na podstawie dramatu hiszpańskiego pisarza – Fernando Arrabala. Głównym bohaterem jest EM. – trębacz, który gra dla ubogich, a bochenkiem chleba i puszką sardynek potrafi wykarmić cały bar, narażając się tym policji. Na cmentarzysku samochodów znajdziemy więcej aluzji do postaci biblijnych – DI. – Maria Magdalena, TO. – Judasz oraz pozostali mieszkańcy, których języki mieszają się niczym na wieży Babel. W spektaklu przewija się pytanie, czy dobroć jest nam potrzebna – pojawia się refleksja na temat wartości dobra i jego roli w życiu człowieka.

Fernando Arrabal - (ur. 11. sierpnia 1932) współczesny pisarz, dramaturg, poeta. Od 1955 osiadły we Francji i tworzący głównie w języku francuskim. Także scenarzysta, reżyser filmowy, autor dzieł plastycznych, aktor. Najbardziej znany ze swych dzieł scenicznych - obok Ionesco czy Becketta jeden z najgłośniejszych przedstawicieli teatru absurdu.

  • inscenizacja, reżyseria, opracowanie tekstu Andrzej St. Dziuk
  • muzyka, aranżacjaPrzemysław Sokół
  • scenografiaJacek Staniszewski
  • asystent scenografa, kostiumyJolanta Solska
  • konsultacja akrobatycznaJacek Czarnota (300frayda- Kraków)

występują:

Premiera 14 lutego 2021, Scena Witkacego

*Spektakl grany poprzednio pod tytułem "RAZ - DWA - RAZ" teraz w nowej odsłonie  oraz obsadzie.

Spektakl dla widzów powyżej 18. roku życia!

Galeria

Na scenie widać trzech mężczyzn - na środku stoi muzyk grający na trąbce ubrany w jasne beżowe spodnie i buty, czarną koszulkę z nadrukiem, spod której wystają pomarańczowe rękawy. Na rękach ma bezpalcowe rękawiczki, a na głowie czarny kapelusz. Po lewej stoi mężczyzna zwrócony w stronę trębacza i gra na gitarze basowej. Ubrany jest w jasne beżowe spodnie, czarną marynarkę, buty kapelusz i bezpalcowe rękawiczki. Po prawej w głębi siedzi trzeci mężczyzna i gra na instrumentach perkusyjnych zbudowanych z plastikowych rur i wiadra. Ubrany jest w w czarne spodnie, żółto-czarną koszulę z krótkim rękawem, czerwoną czapkę z daszkiem obróconą do tyłu, na oczach ma okulary przeciwsłoneczne. Z przodu po prawej na podłodze siedzi młoda kobieta ubrana w zieloną sukienkę. Włosy ma związane w kok kolorową chustą. Opiera się na ułożonych na sobie oponach i spogląda na muzyków.Na pierwszym planie po prawej stoi kobieta pokazana od ud w górę. Ubrana jest w bordowy szlafrok, ma rozpuszczone włosy, zamknięte oczy i głowę skierowaną do góry. Na jej twarzy maluje się lekki uśmiech. W tle nieco niewyraźnie widać mężczyznę siedzącego na blado czerwonym kocu i grającego na trąbce. Ubrany jest w jasne beżowe spodnie i i buty, czarną koszulkę z nadrukiem, spod której wystają pomarańczowe rękawy. Na rękach ma bezpalcowe rękawiczki, a na głowie czarny kapelusz. Za nim dwa wraki samochodów postawione jeden na drugim - dolny czarny, górny srebrno-niebieski. Szyby w obu samochodach zasłonięte białymi firankami. O wyższy samochód po lewej stronie oparta jest metalowa drabinka.Na środku na pierwszym planie stoi łysy mężczyzna w średnim wieku z krótką, jasną brodą i wąsami pokazany od kolan w górę. Ubrany jest w czarny garnitur, białą koszulę i czarną muchę. Za nim dwa wraki samochodów postawione jeden na drugim - dolny czarny, górny srebrno-niebieski. Szyby w obu samochodach zasłonięte białymi firankami. O wyższy samochód po lewej stronie oparta jest metalowa drabinka. Na wyższym samochodzie siedzi młoda kobieta w bordowym szlafroku z rozpuszczonymi, długimi, jasnymi włosami. Na podłodze przy samochodach leży kilka kół samochodowych, a po prawej stronie stoją czerwone buty na wysokim obcasie. W tle zawieszone w powietrzu świecą małe lampki.Na pierwszym planie po prawej stoją mężczyzna i kobieta zwróceni do siebie twarzami. Kobieta po prawej stronie ubrana jest w długą jasnobeżową suknię balową z koronką, szal i kapelusz z rondem i kwiatami w tym samym kolorze. Mężczyzna ma na sobie jednoczęściowy strój do kolan w poziome biało - czarne pasy. Ma białe mokasyny i czarny melonik z białym paskiem. Po lewej w głębi na podłodze, na jasnym materiale klęczy młoda kobieta ubrana w bordowy szlafrok. Przegląda się w złotym lustrze opartym o leżące na podłodze koła samochodowe i zaplata swoje długie włosy w warkocz. Za nią w tle dwa wraki samochodów postawione jeden na drugim - dolny czarny, górny srebrno-niebieski. Szyby w obu samochodach zasłonięte białymi firankami. O wyższy samochód po lewej stronie oparta jest metalowa drabinka. Na podłodze przy samochodach leży kilka kół samochodowych, a po prawej stronie stoją czerwone buty na wysokim obcasie.

Recenzje

Zespół Teatru Witkacego wziął tym razem na warsztat sztukę Fernanda Arrabala "Cmentarzysko samochodów", by zabrać widza w świat absurdu i nonsensu. Bo choć bohaterowie kojarzą się z konkretnymi postaciami biblijnymi, tak naprawdę świat cmentarzyska samochodów znajduje się gdzieś na perypetiach dużego miasta. Rozgrywa w nieokreślonym bliżej świecie. Różne języki mieszają się tu jak na wieży Babel. (...) W tym bezsensownym świecie jest jednak jakiś porządek, jest powtarzalność. I są te same ważne pytania dotyczące ludzkości (jak tytułowa kwestia Po co nam dobroć?). Powtarzane pytania i powtarzane od-I umowne podziały ról. Ktoś raz jest tym karcącym, drugi raz zamienia się ze swoim partnerem i staje się jego ofiarą. I jest niepokój, którym podszyty jest cały ten spektakl, niepokój już iście witkacowski, podszept o kresie cywilizacji, o kresie religii, moralności... Czytaj całość
"A na co nam dobroć?" Beata Zalot Tygodnik Podhalański nr 9 05-03-2018

Rzecz o roli sztuki i artysty, miłości i śmierci, zdradzie i nadziei, w ostrym sosie absurdu i groteski z trudnym pytaniem o sens czynienia dobra.(...)
Józef Waczków, nieżyjący już tłumacz i poeta, pisał w tekście poświęconym Arrabalowi - cytując autora „Cmentarzyska samochodów”- że kluczem do jego teatru jest problem dobra: "W moim teatrze ujaw­nia się fascynacja dobrocią i jednocześnie obrzydzenie. Dobroć jest w nim zawsze obec­na, znienawidzona i święta”. [1]
W zakopiańskim spektaklu Andrzej Dziuk pokaże nam ją w kontekście śmierci, zniewolenia, zdrady, ale też miłości, nadziei i sztuki . Zapyta o sens bycia dobrym, ale nie odpowie jednoznacznie. Bowiem teatr Andrzeja Dziuka to przede wszystkim teatr ważnych pytań i co najwyżej sugestywnych podpowiedzi.Czytaj całość
Jolanta Drużyńska, „RAZ-DWA-RAZ. A NA CO NAM DOBROĆ?” PREMIERA W TEATRZE WITKACEGO – RECENZJA, Radio Kraków, 02-03-2018

Wirtualny spacer po Teatrze. Zapraszamy do zwiedzania!

Zapisz się do naszego Newslettera Bądź na bieżąco

Zapisując się do Newslettera wyrażam zgodę na przetwarzanie podanych przeze mnie danych przez Teatr im. St. I. Witkiewicza z siedzibą w Zakopanem (34-500), ul. Chramcówki 15 (dalej: Teatr) w celu otrzymywania newslettera z informacjami o działalności Teatru. Zobacz więcej...
Zeskanuj kod QR, aby przejść do serwisu.